Schrijfster/dichteres Elianne van Elderen (1997) schreef in opdracht van de provincie Noord-Brabant en ondersteund door Watershed het poëtische monument ‘er zijn nog steeds mensen die je naam fluisteren’ als tastbare herinnering aan de slachtoffers van het coronavirus. Vrijdag 5 november 2021 droeg ze het gedicht op tijdens de Provinciale Statenvergadering in Den Bosch. Ze maakte grote indruk.

Kleine dingen


“Ik hoop met het gedicht zowel de overledenen te herdenken, als de nabestaanden troost te bieden”, zegt Elianne. “De thema’s die ik centraal heb gesteld zijn het missen van de overledenen en het gevoel van de situatie nog niet helemaal kunnen bevatten: hoe onwerkelijk het voelt om ineens zoveel in aanraking te komen met ziekte en de dood, hoe moeilijk het is om echt te beseffen dat iemand er ineens niet meer is, en hoe het soms nog steeds niet lukt om de huidige situatie daadwerkelijk te zien als de realiteit. Dit zijn grote thema’s, maar ik heb juist geprobeerd het heel klein te houden, de details te beschrijven. Iemand onverwacht verliezen is een overweldigend gevoel, maar het missen komt vooral terug in de kleine dingen: de spullen die overblijven, de familierecepten die verloren raken, en af en toe iemand tegenkomen die heel erg op diegene lijkt.”

​

er zijn nog steeds mensen die je naam fluisteren

het werd het eerste jaar dat we niet

naar de kermis gingen en ons dorp een vacuüm leek

we verbraken zeven keer onze highscore

van tetris op internet en op mijn verjaardag

kreeg ik brownies door de brievenbus

​

we maken de balans op van alle keren

waarvan we niet wisten dat het de laatste zou zijn:

de kringverjaardagen, de polonaise, de avond

tussen zwetende mensen toen je je fiets niet

terug kon vinden, de gesprekken

bij de koffieautomaat, de donshaartjes

van een vreemde aaien

​

we houden dagelijks de cijfers in de gaten van wat onmeetbaar is:

mijn zusje weet zichzelf geen houding te geven,

de enige keer dat ze eerder een dood lichaam had gezien

was toen ze de hamster begroef in onze achtertuin,

we leren afscheid nemen via video

voor sommige dingen bestaan geen protocollen en we proberen

verschillende vormen van troosten uit

​

ik weet niet hoeveel lichamen er nog passen in verdriet

en ik ken lang niet al je namen maar er zijn zoveel manieren

om je te missen: een schaduw die op de jouwe lijkt

in de glijbaan van de Kempervennen, die middag

toen je zei dat we ons wiskundehuiswerk niet af hoefden te maken

omdat er in de wei naast ons huis een schaap beviel, de geur

van de container waar je spullen nu in opgeslagen staan,

de ongebruikte placemat in het keukenkastje, het recept

voor paprikasoep dat nooit is opgeschreven, de laagvliegende vogels

waarvan je hoopte dat ze ooit op je hand zouden landen, de gelijkenis

tussen jullie gezichten die niet meer wordt benoemd

​

we zoeken je nog wel eens

in de struiken achter het elektriciteitshuisje

die je elke keer weer als verstopplek koos

er zijn nog steeds mensen die je naam fluisteren

en ik schrijf je nog elke maand in

voor cursussen: bloemschikken, tekenen, judo, Excel voor beginners,

en wanneer ze me mailen dat je niet aanwezig was

weet ik dat ik niet de enige ben die af en toe

nog stiekem op je wacht

​

we wachten voortdurend

op iemand die het einde aan zal kondigen,

de winkelwagentjes weer aan elkaar zal maken,

tot we de uitnodigingen de deur uit kunnen doen,

wanneer we binnenkort onze schoenen weer kunnen verliezen

in de zweefmolens boven de stad, onze knieën weer openhalen

tijdens wedstrijden op kunstgras ondanks de lege plek

op de tribune, maar kijk omhoog, er zijn vormen achtergelaten

die niet opgevuld hoeven worden

​

wat ik je probeer te zeggen is:

we komen bijna thuis

​

​

Lees ook:

• Brabants herdenkingsgedicht voor de slachtoffers van het coronavirus voorgedragen

• Gedicht voor coronaslachtoffers klinkt in politieke arena van Brabant: ‘Geraakt door je woorden’

​

​

​